Ev Kadınlığı Zaafım

Bundan önce "çok param olsa ne çalışacağım, ev kadını olur akşama kadar kitap okur, o tiyatro senin bu semine konferans benim, şu opera-konser onun dolaşır dururum. Üstüne de bir sürü yazı yazarım." derdim ya yok vazgeçtim. Benim ömrü billah çalışmam gerekiyor.

İzmir'de halamın komşularına, gülüp onlardan anlatacak malzeme çıkarttığımı sanarken ortamların aranılan malzemesi olmaya başlamışım da haberim yok. "Kız sen bizi çok güldürüyorsun hadi birşey anlatsana." demeye bile başadılar zira. Ben böyle akşam çatır çatır kadınları enişteme anlarıp türlü dalgalar geçerken bir yandan da- itiraf edeyim- onların toplantılarına gitmekten kendimi alamıyorum. Evin temizliğini yapıp komşularla günlük türk kahvesi eşliğinde dedikodu yapmak acayip eğlenceli. Düşünsenize okul yok, ödev yok, staj yok. Evim, barkım, çoluğum çocuğum olmadığı için sorumluluklarım yok. Öyle örgü öre, güle eğlene gün bitiveriyor.

Tabi işin vehameti bu rahatlığı yaşarken dönüp ardına bakınca anlaşılıyor. Geçen perşembe akşamından beri buradayım, normalde haftada en az iki kitap okuyan ben, hala gelirken uçakta okuduğu bir kaç sayfayla duruyor. Dün müzelere gitmek için evden çıkıp da eski benime geri kavuşunca  ve az önce "Haldun Taner"den bir kaç sayfa birşey okuyunca dedim ki "N'apıyorsun sen! Kendine gel!" Sonra da kendi kendime göz dağı verdim. Hele bir ev hanımı ol! Kırmıyor muyum senin bacaklarını!

Yok kardeşim ben biliyorum kendimi. Bana ev kadınlığı yaramaz. Ben öyle altmış yaşına kadar bir fiil sabah gidip akşam gelmeli bir işte çalışıp para kazanmalı, yoldayken kitap okumayı eksik etmemeli, hafta sonlarıysa mutlaka beni her saferinde bir adım daha öteye taşıyacak aktivitelerde bulunmalıyım. Yoksa halim harap! Ben zaafları olan Birisiyim.