Şimdi Dikkat Buyrun!

Bir insanı, hayvanı ne bileyim cansız bir şeyi seviyorsanız lafı dönüp dolaştırıp ona getirirsiniz değil mi? Şimdi o her neyse onu sevdiğinizi başka insanların bilmesini istemiyorsanız, zihninizde türlü dalavereler yapıp sanki konu oraya tesadüf eseri gelmiş gibi yapar gene ondan bahsedersiniz değil mi? Zira insan sevdiği, değer verdiği şeyleri sürekli anmak ister. Pekala anlaştık. Ancak, sorun şu! Lafı döndürüp dolaştıran kişinin ben ciğerini tanıyor ve burnuma bu aralar kötü kokuları geliyorsa ne olacak? Ama yok ben bu sefer hiçbir şeye karışmamaya kararlıyım.

Biz insanlar böyle garibiz işte. Kendi kendimize ne güzel yalanlar söylediğimizi, ne fırıldaklar çevirdiğimizi heyecanla fısıldarız da dışarıdan anlaşılacağına ihtimal dahi vermeyiz. Halbuki doğruyu söylemek en güzeli hem de en kolayı değil mi? Ne diye gerçeği söylemiyorsun. Neden korkuyorsun. Neden böyle çekincelerde bulunuyorsun? Halbuki bir bilsen bu şekilde gözümde değerin iyice düşüyor. Seviyorsan adam gibi seviyorum de! Tamam sevdiğin şey onaylanacak gibi değil ama biz de burada adam öldürecek değiliz herhalde.

Şimdi diyeceksiniz ki “Öyle üstü kapalı yazdın ki, hiçbir şey anlamadık.” Açıkçası bu sefer tamamen içimi boşaltmak için yazdım. Başkaca bir sebebi yok. Ve şu işe bakın ki işe yaradı. Oh be! Bu anı bekliyormuşum demek ki. 

Şimdi ilk fırsatta yapmam gereken çamura yatıp da gerçekleri diğer kulağından tutunca benim anlamadığımı sanan kişiye ne hali varsa onu görmesini söyleyip bir an önce şu içimdeki alevleri söndürmek. Bu ne ya! Oyun mu oynuyoruz burada.