Böyle Ağrı Dostlar Başına

Bu aralar evdeki kalabalıktan bir nebze olsun uzaklaşabilmek için daha geç yatıyor fakat ondan sonra da evde yaşayan zombiler filmi çekiyorum. Zira kod adı babaanne olan ajan beni bir öğlene kadar uyutmuyor ki anasını satayım. Gündüz internetle ilişkim sadece masaüstü bilgisayarının önüne birikmiş bebeler kalabalığını yararak "çekilin, çekilin çekilin" deyip bloxoo da işler ne alemde ya da yazıma yeni yorum gelmiş mi diye şöyle bir bakabilmek, o kadar.

Onun dışında köşeme çekilip yazı yazma gibi bir eylemde bulunmanın lafını bile edemiyorum. Allahım, o kadar boş, bomboş, bosumbosumboş günlerim vardı da bir blog açayımda yazayım rahat rahat, oh mis demedim. Şimdiyse resmen yazmak için vakit yaratıyorum kendime.

Ancaaaak, hikayenin bu aşamasında bende bir bel ağrısı peyda oldu ki dostlar başına. Sabahtan beri "Aman bana dokunmayın belim ağrıyoo" uzun havasını çığırıp duruyorum. Evdekiler bu ağrıda nereden çıktı, nedir, ne değildir diye "kurtarıcı" ağrım hakkında dedikodu yapadursunlar bayan mantık dehası ablam "üstün açık mı yattın" diye bir bilir kişi raporu sununca mevzu da oracıkta kapanıverdi. Yalnız bir anda benim gözlerde bir felfecirlik bir efendime söyleyim nur saçmalar meydana geldi ki hemen aşağı indirdim bakışlarımı. Bunu kimse görmemeli kih kih kih. (korku filmi efekti) Breh, breh, breh, böyle ağrıya can kurban yav. Ne sürekli adımı çağıran var, ne şu işi yap, şu alışverişi yap diyen. Sabah şöyle bir sofra kurmaya, ablamın bebeğini oyalamaya çalıştım ya ııh, valla durulacak gibi değil. Yani anlayacağınız kafamı bozmasınlar vallahi üstüm açık yatarım.